Je zou niet meteen verwachten dat er in onze hoofdstad jonge mensen rondlopen met een flink ontwikkelde passie voor de muziek van ruim honderd jaar geleden en waarvan de wieg in de Amerikaanse Appalachen stond. En toch…en toch: sinds een tijdje maken Lorcan Fahy en Jérémie Fraboni flink wat naam in gespecialiseerde kringen, zoals het alom geprezen Muziekpublique, waar beiden deel uitmaken van de American Roots Stringband.

Fahy is een Brusselaar met Ierse roots langs vaderskant, waar hij kennelijk ook zijn liefde voor de viool en de mandoline opraapte. Hij studeerde aan het conservatorium van onze hoofdstad en bekwaamt zich, nadat hij een tijdje in Ierland ging wonden, in de muziek van zijn rootsland. Jérémie Frabonie is een geweldige gitarist, die ook op de clawhammer-banjo meer dan zijn mannetje staat. Dat toonde hij niet zo lang geleden met het “One Horse Land”-project, waarmee hij een drietal platen maakte en hij is sinds een paar jaar bezig zich diep in te graven in de songboeken van het Amerika van de vroege twintigste eeuw.

Een eerste neerslag van die wending is te vinden op deze EP, waarop in vijf songs de “back to the roots”-filosofie, in de praktijk wordt omgezet; één microfoon om de verschillende akoestische instrumenten te capteren, zodat de luisteraar helemaal het gevoel krijgt midden in de gebeurtenissen te staan.

De titelsong, waar trouwens ook de groepsnaam aan ontleend is, is wellicht het best bekend in de versie van de grote Roscoe Holcomb, maar het werd alveel eerder opgenomen door Bill Bender, alias The Happy Cowboy. “The Old Kimball” werd een jaar of tien geleden de eeuwigheid ingezongen door de geweldige “Anna & Elizabeth”, maar oudjes onder ons kennen het van Mrs. Texas Gladden op de fantastische Alan Lomax-box van The Library of Congress. “John Salyer’s Set” omvat enkele melodieën van de hand van de fiddler die “de Mozart van de Old Time” genoemd werd en die werkelijk één van de allergrootste instrumentalisten uit de East Kentucky was.

“Cluck Old Hen” is niét van Alison Krauss, al nam ook zij het op, maar Fiddlin’ John Carson was er in 1923 an veel vroeger bij, al wordt het ook bij hem omschreven als “traditional” en afsluiter “Roustabout” is wellicht het minst bekende van de vijf nummers van de EP. Zelf ken ik het van Mike Seeger, maar het moet van rond de vorige eeuwwisseling dateren.

Al me al is dit klein plaatje heel bijzonder: de twee heren weten héél goed waar ze mee bezig zijn, ze beheersen hun instrumenten vlekkeloos en ze bewaren een deel van de traditionele akoestische muziek voor een nieuw nageslacht, terwijl ze toch heel veel respect betonen voor de originelen. Daar draait het om bij folkmuziek. Bijgevolg: heel veel hulde aan deze Brusselaars van vandaag.

(Dani Heyvaert)